4

گریه م گرفت، داشتم سعی میکردم بهش توضیح بدم چرا بده حالم، چرا خوب نمیشم چرا نمیدونم چیکار باید بکنم. فکر کردم فهمیده بغلم کرد یهو احساس کردم بیش از حد گفتم بهش خودمو کشیدم عقب صورتمو شستم عینکمو زدم و رفتم بیرون یکم بعد اومد پیشم نشست گفت مشکلت اینه که به خودت احترام نمیذاری...

بغضمو نگه داشتم موقع خدافظی و تقریبا دویدم بیرون. چقد از دست خودم اعصبانی بودم که فک کرده بودم میفهمه فک کرده بودم شاید درک کنه چرا اینجوریم که عمق فاجعه رو درک کنه ولی نکرده بود. باید خودم میفهمیدم که احتمالا قراره بهم راه حل پیشنهاد بده یا فوقش بگه همه چی دست خود آدمه خودتو عوض کن... اعصبانیت داشت حالمو بد میکرد و بیرونم نم نم میبارید هوا، سوار تاکسی شدم برم خونه سردردی که از صب داشتم بدتر شده بود دلم میخواست فرار کنم...

فقط یه نفر بود که میخواستم بشنوه حرفامو اونم لابد کلاس داشت، تازه میترسیدم اونم خسته بشه از گوش دادن به غرغرام هرشب هیچکاری نمیتونستم بکنم هیچکاری... خواستم به یکی دیگه تکست بدم بلکه بخندونتم بهتر بشه وضعم که یه ثانیه از بالا به اوضاع خودم نگا کردم، لازمه حتما کسی حال منو خوب کنه مگه؟! بیخیال ماجرا شدم انگار...

نمیدونست چی لازم دارم منم بهش نگفته بودم، غرور مسخره و بچه بازیای الکی اگه دوسم داری خودت باید بفهمی و این حرفا اونم نفهمیده بود حقیقتش شایدم فهمیده بود ولی انگار که بخواد بهم درس زندگی بده هیچ کاری نکرده بود...

تو تاکسی که بودم فقط دلم میخواست برسم خونه و کتابمو بردارم برم تو بدبختیای تیم و جین خودمو غرق کنم. از جلو هاکوپیان که رد شدیم یاد اون وقتی افتادم که به یه نفر گفته بودم اوایل مه اومده بودم این هاکوپیان حس بینهایت خوبی بهم میداد چون انگار داشتم میرسیدم و اونم مودبانه لبخند زده بود، منم یه جورایی که خجالت کشیده باشم انگار گفته بودم میدونم که خیلی بچه م...